پرخوری عصبی (بولیمیا) چیست؟
۴ آبان ۱۳۹۸ ۰۷:۰۱:۰۲ ق.ظ
Bulimia nervosa is an eating disorder in which people regularly binge (or overeat) and then engage in unhealthy behaviors, such as vomiting or using laxatives, to prevent putting on weight. The condition can lead to serious complications, such as dehydration, heart rhythm problems and permanent damage to the esophagus. It most often begins in the teen years or young adulthood, but the disorder can occur at any age.
In the United States, about 1.5 percent of females and 0.5 percent of males will be diagnosed with bulimia in their lifetimes.
Symptoms
Bulimia is characterized by frequent binge eating episodes — sometimes as often as several times a day — followed by purging, according to the National Institutes of Health.
During these binging episodes, patients feel a loss of control over their eating, said Dr. Metee Comkornruecha, adolescent medicine specialist at Miami Children's Hospital. Patients may feel guilt, embarrassment or disgust about their binging, and they may try to hide the behavior, according to the American Psychiatric Association.
To compensate for this eating behavior, people with bulimia engage in "purging," which can include forced vomiting, use of laxatives, enemas or diuretics, or even excessive exercise. Such purging may not always occur after a large meal — it may be after a snack or normal-sized meal.
People with bulimia may have a fear of weight gain or a distorted body image - they think they are much heavier than they really are, Comkornruecha said.
Because people with bulimia are often a normal weight, their condition may go unnoticed by others. According to a 2012 study in the journal Biological Psychiatry, about 65 percent of people with bulimia are normal weight (with a body mass index between 18.5 and 29.9), and only 3.5 percent are underweight (with a BMI less than 18.5).
Friends and family may notice that a person with bulimia will make regular trips to the bathroom right after meals. Parents of children with bulimia may also notice that large amounts of food that they've purchased suddenly disappear, Comkornruecha said.
Other signs of bulimia may include being preoccupied with weight or constantly working on ways to lose weight, Comkornruecha said. Physical signs of bulimia include damaged teeth and gums, mouth sores, an irregular menstrual cycle, or abnormal heartbeat.
Causes
It's not clear what causes bulimia, but genetics, psychological or cultural factors may play a role, according to the NIH. Existing psychological problems, such as low self-esteem, and behaviors, such as rigid dieting, can increase the risk of a person developing the disorder. The risk of bulimia increases if an individual’s mother or sister suffered from bulimia, according to the Department of Health and Human Service's Office of Women's Health. Women may also feel cultural pressure to be thin.
Diagnosis
A diagnosis of bulimia is made after a physical exam, blood and urine tests (to look for electrolyte imbalances or dehydration) and a psychological evaluation are completed. The physician may also decide to examine the heart, lungs and bones.
Because bulimia is classified as a mental disorder, doctors use criteria outlined in the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, known as the DSM, to determine a diagnosis. The DSM 5, the latest edition of the manual, says that, in order to be diagnosed with bulimia, a person needs to have episodes of binging and purging at least once a week, for a three-month period.
Risk factors
Women are more likely to have bulimia than men. According to the Office of Women's Health, about 85 to 90 percent of bulimia patients are women. But bulimia can affect men as well. Because men with eating disorders may experience stigma, bulimia in men may be underdiagnosed, Comkornruecha said.
Eating disorders are also more common among athletes, such as gymnasts, runners and wrestlers, according to the Mayo Clinic.
Treatment
Overcoming bulimia can be a difficult process, because patients get stuck in a cycle of binging and purging.
"It does become difficult to break out of that cycle; especially if therapy is not as intensive as it needs to be," Comkornruecha said.
In general, about a third of patients get better, a third of patients stay the same, and a third get worse over time, he said.
Treatment for bulimia can involves a combination of psychotherapy, medication, nutrition education and support groups.
Therapy, or counseling, may consist of cognitive behavioral therapy or family therapy. Cognitive behavioral therapy aims to teach individuals how to recognize harmful behavior and thoughts. Family therapy may be used for younger bulimics, or those who don't respond to cognitive therapy. Family therapy relies on the support of siblings and parents to encourage a bulimic to engage in healthy eating behaviors.
Support groups may be helpful for people mild bulimia who do not have other health problems, according to the NIH.
Some patients may enter a residential treatment center, where they stay for weeks or months undergoing treatment, Comkornruecha said.
Antidepressants may be prescribed to treat any depression and anxiety associated with bulimia.
A dietician can help develop a healthy diet and counsel about normal eating habits. For bulimics that are over- or underweight, a dietician can assist in creating a program to get the individual back to a normal weight range.
Sometimes, people with bulimia may be hospitalized to correct an electrolyte imbalance, Comkornruecha said. But their hospital stay is typically only a day or two long, which is not usually enough time to address the psychological issues underlying the disorder, Comkornruecha said.
Friends or family who notice signs of bulimia in a loved one should have them see a doctor as soon as possible, Comkornruecha said.
پرخوری عصبی اختلال در خوردن است که در آن فرد ابتدا مقدار زیادی غذا میخورد و سپس با ایجاد استفراغ عمدی یا مصرف ملین یا مدر میکوشد از افزایش وزن خود جلوگیری کند. این شرایط میتواند منجر به ایجاد عوارض حاد و جدی همچون کم آبی در بدن، مشکلات در ریتم قلب و آسیب دائمی به مری شود.
این بیماری بیشتر در نوجوانان یا بزرگسالان جوان دیده میشود اما احتمال بروز آن در هر سنی وجود دارد. در ایالت متحده آمریکا، حدود ۱.۵ درصد از زنان و ۰.۵ درصد از مردان به این بیماری مبتلا هستند.
نشانهها پرخوری عصبی:
معمولا بر اساس گفتههای موسسه ملی سلامت، این بیماری با پرخوریهای مکرر شناخته میشود که معمولا با پاکسازی همراه است.
در طول دورههای پرخوری، بیمار حس میکند کنترل خود را بر روی غذا خوردن از دست داده است. به همین خاطر احساس شرمندگی، گناه یا ناراحتی خواهد داشت و سعی میکند رفتار خود را از دید سایر افراد پنهان کند. برای جبران چنین رفتارهایی، بیمار تلاش میکند پاکسازیهای لازم را انجام دهد. این پاکسازی معمولا در برگیرنده استفراغ عمدی، استفاده از ملینها و تمرینات ورزشی شدید است. چنین کارهایی معمولا تنها بعد از وعدههای غذایی بزرگ رخ نمیدهد بلکه فرد سعی میکند این کارها را بعد از یک میان وعده نیز انجام دهد. افرادی که مبتلا به پرخوری عصبی هستند ممکن است از اضافه وزن خود بترسند. آنها فکر میکنند بسیار سنگین تر از وزن واقعی خود هستند.
از آنجایی که افراد مبتلا به این بیماری اغلب وزن نرمال و طبیعی دارند، شرایط آنها ممکن است توسط سایر افراد قابل شناسایی نباشد.
بر اساس مطالعات انجام شده در سال ۲۰۱۲، حدود ۶۵ درصد از افرادی که مبتلا به پرخوری عصبی بودند وزن طبیعی داشتند و تنها ۳.۵ درصد از آنها دچار اضافه وزن شده بودند. دوستان و اعضای خانواده ممکن است متوجه این موضوع شوند که افراد مبتلا به پرخوری عصبی بعد از مصرف وعدههای غذایی به دستشویی یا حمام میروند.
والدین کودکانی که دارای این اختلال هستند نیز ممکن است متوجه ناپدید شدن حجم بسیار زیادی از غذاها شوند. نشانه دیگر این بیماری، تلاش مکرر افراد برای کاهش وزن است. نشانههای فیزیکی آن شامل اسیب به دندان و لثه، زخم در دهان، چرخه قاعدگی نامنظم و ضربان قلب غیر عادی است.
دلایل ایجاد پرخوری عصبی:
هنوز مشخص نیست چه چیزی باعث ایجاد اختلال پرخوری عصبی میشود اما فاکتورهای فرهنگی، روانی و ژنتیک میتواند نقش مهمی در ایجاد آن بازی میکند.
وجود مشکلات روانی همچون کمبود اعتماد به نفس و رفتارهایی مانند رژیم غذایی دشوار میتواند خطر توسعه این اختلال را تا حد زیادی افزایش دهد. خطر افزایش پرخوری عصبی در افرادی که مادر یا خواهرشان از آن رنج میبرند نیز وجود دارد. زنان نیز به خاطر فشارهای فرهنگی ممکن است به لاغر شدن روی بیاورند.
تشخیص پرخوری عصبی:
تشخیص پرخوری عصبی بعد از معاینه،آزمایش خون و ادرار و ارزیابی روانی انجام میشود. در آزمایش خون و ادرار پزشک متخصص به دنبال تعادل الکترولیتها یا کم آبی خواهد بود. همچنین بررسی قلب، ریهها و استخوانها نیز انجام میشود.
از آنجایی که پرخوری عصبی به عنوان یک بیماری روانی در نظر گرفته میشود پزشکان از معیارهای موجود در DSM استفاده میکنند. این راهنما بیان میکند که به منظور تشخیص افراد مبتلا به پرخوری عصبی، باید یک فرد دوره پرخوری و پاکسازی را حداقل به مدت یک هفته و دوره زمانی سه ماهه داشته باشد.
فاکتورهای خطر:
زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به این اختلال قرار دارند. بر اساس یافتههای مرکز سلامت زنان، حدود ۸۵ تا ۹۰ درصد از بیمارانی که به پرخوری عصبی مبتلا میباشند، خانم هستند. اما این اختلال در مردان نیز میتواند وجود داشته باشد. اختلالات مرتبط با خوردن در میان ورزشکاران همچون ژیمناستها، دوندهها و کشتی گیران بیشتر شایع است.
درمان پرخوری عصبی چیست؟
غلبه کردن بر پرخوری عصبی به نظر فرایند دشواری می رسد زیرا بیماران به چرخه خوردن و پاکسازی پایبندند. به همین خاطر شکستن چنین چرخه ای بسیار سخت خواهد بود به خصوص اگر درمان به درستی انجام نشود. به طور کلی حدود یک سوم از بیماران بهبود می یابند و یک سوم از آنها همانگونه که قبلا بودهاند باقی میمانند.
یک سوم از بیماران نیز در طول زمان بدتر میشوند. درمان پرخوری عصبی شامل ترکیبی از روان درمانی، استفاده از دارو، آموزش تغذیهای و گروههای حمایتی است. مشاوره نیز ممکن است دربرگیرنده درمانهای رفتاری شناختی یا خانواده درمانی باشد.
درمان رفتاری شناختی نیز به منظور آموزش افراد برای تشخیص رفتارها و افکار پرخطر مورد استفاده قرار میگیرد.
خانواده درمانی نیز برای افراد جوان یا کودکانی که مبتلا به این بیماری هستند استفاده میشود. خانواده درمانی بر روی حمایت خانواده و والدین تکیه دارد.
گروههای حمایتی برای افرادی که مبتلا به پرخوری خفیف هستند و مشکلات سلامتی دیگری ندارند مفید است.برخی از افراد ممکن است برای ادامه درمان خود از مراکز موجود کمک بگیرند.داروهای ضدافسردگی نیز برای درمان هر نوع افسردگی یا اضطراب مرتبط با پرخوری عصبی تجویز میشود.
متخصص تغذیه نیز می تواند در توسعه رژیم غذایی سالم و بهبود عادتهای خوردن به فرد کمک کند.برای بیمارانی که وزن بسیار کمی دارند، متخصص تغذیه برنامه ای را برای بازگشت به وزن نرمال و طبیعی ایجاد میکند.
برخی از اوقات ممکن است بیمار برای تصحیح عدم تعادل الکترولیتها در بیمارستان بستری شود. البته طول بستری شدن تنها یک یا دو روز است. خانواده یا دوستانی که متوجه نشانههای پرخوری عصبی در یک فرد میشوند باید هر چه سریع تر او را نزد پزشک متخصص ببرند.